Party on!

Sure, Bonaire is een eiland waar je prima tot rust kunt komen. Het is geen druk party eiland als Ibiza. Het is geen gok en casino paradijs zoals Aruba. En het is zeker geen Texel waar je half Semi populair Nederland tegenkomt.
Tuurlijk, op Bonaire een overdaad aan zichzelf populair vindende Nederlanders. De meeste in Overheidsdienst. En zoal bekend vinden ambtenaren al snel iets van zichzelf. Hardwerkend onder andere...Maar toch, het is geen Texel. Zelfs de eeuwige wind op Texel valt in het niet bij de verkoelende passaatwind op Bonaire.
Ook texel is niet wereldberoemd om zijn nachtleven. Tuurlijk, net als op Bonaire hebben ze vast wel een kroeg die nog na 12 uur 's nachts open is. Maar daar hoor je ook nooit iemand over. Zo ook niet over het nachtleven in dit subtropische stukje Nederland.
Als er dan iets is, dan staan ineens "de zonen van" op het podium. Ene Hazes en ene Froger. Klinkt naar een soort Toppers wannabee, en ook daar ben ik nooit geweest. Voordeel van een goede opvoeding is dan dat mijn dochter er dus ook niet naar talmt... Maar de gemiddelde uitgezonden ambtenaar die hier carrieregewijs is, die zal vast op het strand hebben gestaan om alle bekende hollandse krakers mee te zingen.
Hollandse krakers... Ze heten niet voor niets zo: ze horen gewoon binnen de landsgrenzen van Holland. En of dat dan Noord, Zuid of De staten van Holland is, daar wil ik dan nog een oogje voor dichtknijpen...

Nee, dan gewoon de relaxte vibes bij de Hang Out Beach Bar op zondag. Met DJ von Dutch, Annemiek en met een special gastoptreden van Jeffrey swing je vanaf de vroege middag. Heerlijk door wordt  je meegenomen door de sunset naar de avond. Genieten van meeslepende beats die je langzaam de  zon verdrijven voor een zwoele avond met de golven die rustig op het strand blijven breken. Dansend, drinkend, lachend. Het instant maken van vrienden.

Wat een avondje... Doen we er nog één?

do the walk

Mijn blog van gisteren was één met een non holiday item, die echter wel de kern vormde van onze vakantie hier op Bonaire.
Dat wil echter niet zeggen dat we verder niet gewoon aan het genieten zijn! Er is immers zo veel moois hier, waar je gewoon niet eens aan denkt dat het zo mooi is!

Natuurlijk waren we al langs de Oost gereden, we waren al in het park geweest. Maar naar de grotten... dat is helaas niet mee mogelijk; die liggen binnen het hek van het vliegveld. Wel natuurlijk elke dag snorkelen: Dit eiland heeft zo een geweldige onderwaterwereld, daar moet je elke dag van genieten. En anders was het wel om dan in elk geval nog de nodige beweging te krijgen... want verder doen we natuurlijk vrij weinig: het heet niet voor niets vakantie!

De actievere dingen die nog op het programma stonden hebben we de ook afgerond. Vorig jaar beklommen we op Aruba nog de hooiberg, dus op deze vakantie ontkwamen we er niet aan om de Brandaris te beklimmen.  We wanna be on top of the world!
Nu ligt op de hooiberg gewoon een trap.. weliswaar een hele lange, met allemaal verschillende treden in hoogte en diepte, maar toch... een trap. De Brandaris, die heeft dat dus niet.
Wat de Brandaris wel heeft is rotsen. In elk mogelijk formaat. Hele kleintjes, die onder je voet wegrollen als je er per ongeluk op stapt. En hele grote, waar je dus overheen moet klauteren. En dan echt grote...
Die grote die zijn prima te doen. Omhoog is dat ook redelijk aangegeven. Als je de her en der verspreide stippen en pijlen volgt kom je vanzelf boven via een redelijk gangbare route. Kost wat moeite, maar je ben dan verzekerd van een geweldig uitzicht.
Naar beneden is al iets anders... van vermoeidheid weet je al niet meer precies waarlangs je naar boven bent geklauterd. Je begint dus aan een afdaling om op een gegeven moment totaal niet meer te weten waar je bent, totdat je op een ander deel van de heuvel het pad ziet liggen. Dan besef je je ineens waarom het zo lastig ging...
Die kleine.. die blijven irritant, zeker bij het naar beneden gaan. Je stapt erop, rolt weg, balanceert op een voet, denkt de afgrond in te gang en voelt je hart van blijdschap overspringen als je op je andere voet weer gebalanceerd staat. Een beetje alsof je de branding uitloopt op los koraal...

Daarnaast is er nog zo'n ding wat je moet doen: Een kanotocht door de mangroves. Deze keer niet alleen in een kanootje, maar met nique op de voorstoel. Zoals Anniek had uitgelegd: de plek voor degene die foto's ging maken: Dat was dus, zo begreep ik, Danique haar taak. Voor mij dus de edele taak om ons voort te bewegen, zodat nique zich kon focussen op haar taak en bijsprong als die prioriteit even kan blijven liggen. Heerlijk kanoweer, helder water en nagenoeg geen musquito's... een goede ochtendgym! Daarnaast nog snorkelen door de kraamkamer van Bonaire.. wat wil je nog meer op maandagochtend!

Ze is thuis

Bonaire is een eiland waar we ons thuisvoelen. maar dat is waarschijnlijk ook uit eerdere verhalen al wel naar voren gekomen. We hebben hier natuurlijk een mooie geschiedenis liggen. Een geschiedenis die terug gaat tot 1993, Ten we voor het eerst voet aan de grond zetten op dit eiland.
Ook toen waren we met ons twee. Esther en ik gingen het grote avontuur tegemoet, we gingen een paar jaar wonen en werken op Bonaire. Die paar jaar werden er uiteindelijk ruim acht. In die acht jaar is hier veel gebeurd. We zijn opgegroeid, hebben vrienden gemaakt, we hebben elkaar leren kennen en vertrouwen. En niet in de laatste plaats: Danique is hier geboren. We zitten dus eigenlijk met een navelstreng verbonden aan dit eiland. Of, zoals Nique het zei onder aan de vliegtuigtrap "het voelt als thuiskomen" en dat is het ook.

Een paar jaar geleden zaten Esther en ik samen nog plannen te maken voor een toekomst. Als nique het huis uit zou gaan, wat zou dan ons doel zijn... Bonaire stond daarbij wel in de top 2. Terug naar hier, nog een paar jaren werken om vervolgens te gaan genieten van dit eiland, haar omgeving, de mensen. Want naar huis, dat willen we toch allemaal?

Twee jaar geleden is de laatste keer geweest dat ze hier was. Deze week hadden we haar meegenomen. Meegenomen met de bedoeling haar hier ook achter te laten. We hebben dit een vakantie lang voor ons uit geschoven,wilden er nog niet aan denken dat ze ons zou moeten verlaten. Het was één van haar wensen om ook hier te zijn. Die wilden we dan ook respecteren. Maar wie had verwacht dat die wens ons zo zwaar zou vallen?

Het achterlaten van haar as was voor ons alsof we haar moesten laten gaan. Alsof we ons ineens ervan bewust moesten worden dat ze echt was overleden, dat ze echt niet meer terugkwam. Natuurlijk, we wisten dat al wel, maar diep in je hart wil je haar toch zo lang mogelijk bij je houden, Uitstellen van het onvermijdelijke. Je ogen sluiten.

Gisteravond was het dan zover. Esther is thuis.

friends

Natuurlijk is Bonaire een geweldig eiland om te vertoeven. Het klimaat is heerlijk, de zon voorziet je van de nodige vitamine D terwijl de wind je lichaam streelt en de nodige verkoeling geeft. Daar waar vervolgens, mocht het toch te warm worden, de zee overal aanwezig is voor dat extra stukje aangenaam afkoelen. Heerlijk helder blauw water, verfrissend vanaf de eerste stap die je er in zet. Het eiland heeft schoonheid in al zijn poriën.  Niet extrovert, uitbundig en ordinair, maar ingetogen, intiem, alleen voor degene die het wil en kan zien.

De afgelopen dagen hebben we heerlijk mogen genieten van al het moois dat Bonaire ons te bieden heeft. We hebben de warmte gevoeld en geroken, de wind door ons haar laten gaan, ons laten verwennen door het verkoelende zeewater. hebben de pracht onder en boven water verkend en gaan de komende dagen hier zeker nog mee verder. We nemen al het moois dat het eiland heeft diep in ons op. Het eiland dat zoveel liefde uitstraalt, dat ons aanspreekt en diep in ons lijf zit.

Zo voelt het ook aan met vrienden. Het genieten van elkaars aanwezigheid, de voeding die je voor elkaar bent. Je hart klopt rustig, je hersenen werken relaxt.  De ruimte die je elkaar geeft om zaken uit te spreken, de liefde die voortkomt uit reacties op uitgesproken en onuitgesproken woorden. De warme die je voelt als je elkaar aankijkt en hoort. Geen dwang, geen druk, gewoon het samen beleven van mooie momenten.

De gesprekken die je niet uitgesproken voert, de blikken die soms al genoeg zijn om duidelijk te maken wat je voelt. Goede vriendschap is een van de belangrijkste dingen die het leven zo aangenaam maakt.

Lange tafels, zwoele avonden... waarom hou ik toch zo van de zomer...

natuur... zo mooi

Bonaire kent veel  mooie plekken. Niet alleen om lekker lui naar het water te kijken en bruin te bakken, zoals Nique graag doet. Niet alleen onder water, in het marine park, alhoewel Bonaire daar natuurlijk erg bekend mee is. Voor duikers is het een waar paradijs om in rond te zweven. Al opgericht in 1979 door mensen met een vooruitziende blik die wisten dat de natuur onder water ook bescherming nodig had. Elke dag snorkelen wij met veel plezier en genieten van al het moois onder water.
Of we nog gaan duiken? Ik heb zitten kijken naar al die duikers... al die drukte, materialen, een halve dag onder weg voor een uurtje op 18meter... ik denk dat ik pas. Ook omdat ik al merk dat ik wat problemen heb met klaren als ik naar beneden duik met snorkel. En waarom zo moeilijk, als het al zo fraai is met snorkelen?

Nog ouder dan het Bonaire Marine Park is het nationele park Washington Slagbaai. Al beschermd sedert 1969. Twee plantages groot en voorzien van een paar fraaie stukjes natuur. Dat was dus waar we gisteren van hebben genoten.
Al lange tijd was ik er niet meer geweest. Voor het laatst moet dat ergens begin deze eeuw geweest zijn. Voordeel van Bonaire is echter dat men hier niet veel veranderd. Goed, er komen meer makamba's bij (heul veul meer) en die bouwen zich een slag in de rondte. Maar eenmaal voorbij seru largu is het gewoon nog heerlijk vertoeven. Met de ramen open, op standje cruisen richting Rincon. Onderweg een paar pastechi gehaald en bij de chinese supermarkt (wat ze in de wijken eigenlijk allemaal zijn) even wat boodschappen mee. Een licht bewolkte dag, een mooie dag om het park te verkennen en weer te leren kennen.

De wegen in het park waren buiten verwachting goed. Eerste stop, als vroegeh, bij playa Chikitu. Waar we vroeger heerlijk de zee indoken hier met ons surfboard was nu bijna geen echt strand te bekennen. Veel aangespoelde koraalbrokken maakten het niet aantrekkelijk om hier even te plonsen. Wel weer fraai was de blowhole er vlak achter.... Het was even een klauterpartij, maar Nique weet nu ook hoe nat je daar van kunt worden..

Door naar Boka Kokalshi. Een meer zwart zandstrand, waarbij het achterste deel door een koraal richel afgeschermd word van de woest inkomende golven. Een soort speelbadje met heerlijk water. De golven breken op de rand, spoelen rustig verder en langs het strand blijft een heerlijk bad over. Ook fraai zijn de kleine blowholes.. op diverse plekken zie je onder water, als kleine vulkaantjes, geborrel.

De natuur van Bonaire is van dichtbij, langs de weg, voornamelijk cactus. Eenmaal aangekomen bij de vuurtoren op seru bentana zie je eigenlijk pas hoe mooi het uitzicht is. Niet volgeplempt met huizen voor import zie je tot aan de horizon alleen maar fifty shades of green met de bruine rotsen in diverse kleuren ertussen door. De heuvels met hun grillige uiterlijk vormen een waar spektakel.

Erg jammer was het dat pos mangel niet meer was dan een bruin laagje drab. Geen igana, geen vogel te bekennen. Toch vreemd dat op het eiland, dat zo groen lijkt, juist deze plek zo droog blijkt te zijn.


Natuurlijk kun je niet rond zonder te snorkelen. Bij Boca Bartol blijft het een geweldige plek om even te water te gaan. Lekker aan de linkerkant over het zand en terugzwemmend over het koraal dat bijna tot aan de oppervlakte reikt. Tussen de grote koraalvelden de lange stroken wit zand die reiken tot aan de dropoff. Een fraai en afwisselend beeld, vol mooie vissen. Enig nadeel van snorkelen is wel dat je constant met je schouders boven water ligt: er is dus in elk geval één plek op mijn lijf dat enigszins is verbrand...

Van Boca naar Slagbaai. Eerst nog even langs Esther haar favoriete strandje, zo dachten we... maar helaas. Moeder natuur heeft waarschijnlijk bedacht dat in Esther haar nagedachtenis ook dit strandje verder ongerept diende te blijven. Waar we vroeger heerlijk drie meter diep onder de klif zaten op een minimaal strandje, was nu de toegang naar beneden compleet afgebrokkeld en verdwenen. Van bovenaf zagen we het witte strandje, de ingang van de grot, en de koraal en rotsformaties voor het straand. Waar we vroeger onze bbq op de onderste rots neerzetten, lag nu een door de zee opgeworpen rand van losse stenen. Een herinnering blijft, een strandje niet...

Op slagbaai iets gedaan wat ook ik nog niet eerder had gedaan: springen!! Ik kende de beelden, maar nu was het dan eindelijk zover. Van beneden af lijkt het net een hoge duikplank. Wel.. van bovenaf lijkt het net alsof je op de martinitoren staat... Wat een hoogte. Je kijkt omlaag naar het water en dan door het water heen naar de nog lager liggende bodem. wat een diepte. De eerste stap over de rand, het gevoel dat je naar beneden valt en dat niet lijkt op te houden en dan de klap op het water. languit erin... diep onder de heldere waterspiegel om dan weer boven te komen. Wow! Nog een keer!!

Natuurlijk kan een dag in het park niet zonder een verkoelend biertje in Rincon. Nog even lekker op het minimale terrasje bij Kos Bon So. en daar hoorden we onze eerste papagaaien... verstopt in de bomen aan de overkant.

Heerlijk... Bonaire, mi stima bo

Niks… helemaal niks.

Dat is eigenlijk wat we gisteren hebben gedaan, in a nutshell. En natuurlijk vanmorgen weer op tijd wakker...

We zijn begonnen met een oude gewoonte: honden en katten knuffelen in the Animal shelter. Blijft natuurlijk even leuk, alhoewel de beestjes daar natuurlijk voor een minder leuke reden zitten. Ziet er tegenwoordig goed verzorgd uit! Jammer alleen dat de katten totaal geen aandacht voor ons hadden: in de boom voor de kennel zat een leguaan.. .en dat was toch wel heel veel interessanter..

Daarna tijd voor ons eerste trainingsrondje. Je kunt natuurlijk niet zo dicht bij de zee zitten en dan niet elke ochtend minimaal het water induiken. En aangezien Bonaire een overdaad aan kleine strandje heeft, is er genoeg om uit te kiezen. Ja, het zijn niet allemaal strakke zandstrandjes, maar je kunt op zoveel plekken het water in om even te genieten van een verkoelende duik… Dat is elke ochtend weer een lastige keus :-P

Op bachelor  beach dus het water in, daarna door naar Windsock. Een soort van strandtentje aan de kust. Lekker op het ligbed, uitkijkend over zee en een voor een de vliegtuigen zien binnenkomen. E-reader mee, wisselen van zon naar schaduw om niet helemaal rood te worden en rustig niks doen. Dat lukt de bediening daar ook wel; alles rustig aan, no rush.

’s Avonds toch eindelijk maar eens de stad in geweest. Even langs “taste of Bonaire” of, zoals dat in Nederland zou heten; de vlooienmarkt. Nooit geweten dat er zoveel mensen op dit eiland rondlopen… Alles vol met auto’s en bijna lopen over de koppen. Dat is wel eens anders geweest, toen alles nog relaxed en rustig was op mi Isla. 

Vervolgens nog even fout gegaan op een fout Hollands feest… Bonaire lijkt tegenwoordig meer op frans toeristendorp dan op het relaxte Caribische eiland dat het ooit was. Wel even leuk, daar niet van, maar het lijken overal alleen maar kaaskoppen te zijn..

SNS.. wat maak je me nou?

Als klein jochie opende ik mijn eerste rekening bij wat toen nog de Bondsspaarbank heette. In Veendam, in een groot wit kantoorgebouw op de hoek van de kerkstraat. Ik kon net over de balie heenkijken en deponeerde daar regelmatig vol trotst mijn spaargeld. Voor de jongere lezers; je kon toen nog cash geld inleveren bij een bank zonder ingewikkelde procedures, gewoon aan een balie.

Natuurlijk is "mijn"bank met haar tijd meegegaan. Balies zijn verdwenen, steeds meer geautomatiseerd en dat beviel mij op zich prima. Ik hou wel van gadgets, dus genoot al vroeg van online bankieren, pinnen of zelfs contactloos betalen. Ik heb daarom al heel lang geleden een mooie secrid wallet gekocht zodat ik alleen met pasjes over straat hoefde te gaan: geweldige uitvinding!

En nu zit ik op Bonaire. Met een SNS betaalpas. nr 21. (zo lang heb ik deze rekening dus al). En nu is het geen maestro meer, maar een Vpay. Ongevraagd gewijzigd. Modern. Werkt beter...

Niet dus. Maar dat vertelt mijn bank mij niet. Daar moet ik achter komen als ik eenmaal op bestemming ben. Eerst dacht ik nog dat ik de instellingen verkeerd had staan, want uit veiligheidsoverweging moet ik mijn kaart deblokkeren. Check.

Nogmaal proberen. En gelukkig gaf een andere bank mij wel cash... tegen $6,- transactiekosten boven op mijn reguliere kosten. maar; het werkt. Dus niet.

Bij de eerstvolgende winkel, want shoppen dat hoort erbij, mijn pas weer vol bravoure in de betaal automaat: "invalid transaction"... huh? Ach... foutje... bij de lunch... "invalid transaction" ... dubbel huh.

Dan heb je een app om alles te checken... maar die werkt natuurlijk alleen met wifi. en daarin vind je dan een telefoonnummer en die bel je... a €1,27 per minuut. Om dan, na 3x in de wacht te hebben gestaan, te horen te moeten krijgen dat een VPAY bijna overal werkt.. maar dat op de Antillen toch een meastro handiger was geweest... maar dat die niet meer wordt uitgegeven. triple huh...?

Dus, een bank die mij al jaren verteld dat ik beter af ben met minder cash en beter kan betalen met plastic, maakt me dat op mijn vakantie, die ik lekker zorgeloos hoor door te brengen, onmogelijk?

Dank SNS... maar niet heus...

Snorkelen kon in elk geval nog zonder pinnen, een biertje in Rincon ook. En gelukkig is er nog ICS en Visa. Maar wat valt mijn bank door de mand...

maar we hebben weer genoten! Nique heeft me de hele dag rondgereden in de mangrove pick up, dus ik had alle tijd om alles aan te wijzen. helaas... Nique moest op de weg letten en kon dus driekwart niet meekrijgen. Er staat dus nog een ritje op het program. Ook weer geleerd dat de wegen erg slecht zijn. Zoals de tourist zei "ik reed echt niet snel" maar die wel vol in een pothole klapte met een hollandse snelheid. En dat is voor hier toch echt wel snel... Seru largu omhoog gereden (nou, nique dan), biertje bij windsock... we komen alweer aardig rond!